Όλα ξεκίνησαν όταν σκέφτηκα πως ένα χρυσόψαρο είναι το ιδανικό κατοικίδιο για μένα αυτή την περίοδο. Τί φροντίδα να θέλει ένα χρυσόψαρο; Και πόσο πολύ να κοστίζει η αγορά και η φροντίδα του; Άλλωστε δεν θα ήταν η πρώτη φορά που θα είχα χρυσόψαρο, όταν ήμουν παιδάκι μου είχαν πάρει οι γονείς μου ένα από ένα πανηγύρι. Ο Ψαρούλης, τι καλό ψαράκι, γέρασε όμως και πέθανε. Ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα.
Με αυτή την σκέψη να κολυμπάει στο μυαλό μου τον τελευταίο μήνα, βρέθηκα ξαφνικά σε ένα pet shop. Ήταν στο δρόμο μου και εντελώς αυθόρμητα σταμάτησα και έκανα πραγματικότητα την σκέψη μου.
Αντί για ένα είπα να αγοράσω δύο χρυσόψαρα, να έχουν παρεούλα το ένα το άλλο. Πάλι καλά, γιατί αργότερα έμαθα ότι τα χρυσόψαρα ζούνε σε ομάδες, και μάλιστα τριών ή τεσσάρων τουλάχιστον. Ε, αφού πήρα δύο ψαράκια, διάλεξα σχεδόν την πιο μεγάλη γυάλα. Μετά χαλικάκι. Υπήρχαν κάτι χαλίκια πολύχρωμα, φωσφοριζέ... μα συγνώμη, έχετε δει εσείς ποτέ σε νερό πολύχρωμα φωσφοριζέ χαλίκια; Εκτός αν έχουν μολυνθεί με ραδιενέργεια, υποθέτω! Τέλος πάντων, επέλεξα ένα που έμοιαζε πιο φυσικό, σε γήινα χρώματα. Το ίδιο και με τα πλαστικά διακοσμητικά φυτά. Με το ζόρι κατάφερα να βρω ένα που να μοιάζει όσο το δυνατόν περισσότερο με αληθινό φυτό.
Ρώτησα τον υπάλληλο:
-Έχω μία κανάτα που φιλτράρει το νερό που πίνω. Να βάζω από αυτήν νερό στα ψάρια ή μήπως δεν κάνει;
-Ναι, να βάζεις, έτσι δεν θα χρειαστείς και αντιχλώριο.
-Αντί..τί;
-Αντιχλώριο, ένα υγρό που ρίχνουμε στο νερό για να εξουδετερώνει το χλώριο που έχει το νερό της βρύσης.
Κοίτα εξελίξεις, σκέφτηκα, ούτε που ήξερα ότι υπάρχουν τέτοια πράγματα. Εγώ τότε που είχα τον Ψαρούλη έβαζα σε μία λεκάνη το νερό από την προηγούμενη ημέρα για να φύγει το χλώριο και να πάρει θερμοκρασία δωματίου. Πάλι καλά, που το έκανα, ίσως γι'αυτό να έζησε τόσα χρόνια στη γυάλα.
Πήρα τροφή φυσικά, μία μικρή απόχη, ένα ενυδρειάκι-βαλιτσάκι για να τα μεταφέρω σπίτι και κράτησα σημειώσεις με τις οδηγίες για την φροντίδα τους. Χαρούμενη, επέστρεψα σπίτι και αφού τα τακτοποίησα στην γυάλα έκανα αναζήτηση στο ίντερνετ για να βρω πληροφορίες για τα χρυσόψαρα.
Και ευτυχώς για τα ψαράκια μου που έπεσα σε μία ιστοσελίδα αφιερωμένη στον υδάτινο κόσμο! Έμαθα κατόπιν εορτής ότι τα χρυσόψαρα δεν κάνει να ζούνε σε γυάλα, ότι το μέγεθός τους φτάνει τα 30 ή ακόμη και τα 40 εκατοστά και ότι για να είναι άνετα και ευτυχισμένα χρειάζονται, αν όχι λίμνη, τουλάχιστον ένα ενυδρείο.
Είχα λοιπόν 3 επιλογές:
1. Να τα αφήσω στην γυάλα καταδικάζοντάς τα σε μία βασανιστική ζωή ώστε στο τέλος να πεθάνουν από ασφυξία.
2. Να τα δώσω πίσω στο κατάστημα και αν θέλω οπωσδήποτε ψάρι να σκεφτώ ποιο θέλω και τι χρειάζεται.
3. Να τα κρατήσω και να τους προσφέρω μία όσο το δυνατόν καλύτερη ζωή σε ένα ενυδρείο στα μέτρα τους.
Εννοείται ότι επέλεξα να τα κρατήσω και να τα φροντίσω με υπευθυνότητα. Έτσι ανακάλυψα έναν όμορφο υδάτινο κόσμο, που με γοήτευσε και άρχισα να εξερευνώ τα μονοπάτια του. Το ταξίδι μόλις ξεκίνησε!
 |
| Για πολλούς από εμάς ένα χρυσόψαρο σε μία γυάλα είναι κάτι το συνηθισμένο και λογικό. Τα χρυσόψαρα όμως δεν αντέχουν στη γυάλα, χρειάζονται ενυδρείο και κατάλληλες συνθήκες. Ούτε εγώ το ήξερα και στην αρχή τα είχα σε γυάλα. |
Με αυτή την σκέψη να κολυμπάει στο μυαλό μου τον τελευταίο μήνα, βρέθηκα ξαφνικά σε ένα pet shop. Ήταν στο δρόμο μου και εντελώς αυθόρμητα σταμάτησα και έκανα πραγματικότητα την σκέψη μου.
Αντί για ένα είπα να αγοράσω δύο χρυσόψαρα, να έχουν παρεούλα το ένα το άλλο. Πάλι καλά, γιατί αργότερα έμαθα ότι τα χρυσόψαρα ζούνε σε ομάδες, και μάλιστα τριών ή τεσσάρων τουλάχιστον. Ε, αφού πήρα δύο ψαράκια, διάλεξα σχεδόν την πιο μεγάλη γυάλα. Μετά χαλικάκι. Υπήρχαν κάτι χαλίκια πολύχρωμα, φωσφοριζέ... μα συγνώμη, έχετε δει εσείς ποτέ σε νερό πολύχρωμα φωσφοριζέ χαλίκια; Εκτός αν έχουν μολυνθεί με ραδιενέργεια, υποθέτω! Τέλος πάντων, επέλεξα ένα που έμοιαζε πιο φυσικό, σε γήινα χρώματα. Το ίδιο και με τα πλαστικά διακοσμητικά φυτά. Με το ζόρι κατάφερα να βρω ένα που να μοιάζει όσο το δυνατόν περισσότερο με αληθινό φυτό.
Ρώτησα τον υπάλληλο:
-Έχω μία κανάτα που φιλτράρει το νερό που πίνω. Να βάζω από αυτήν νερό στα ψάρια ή μήπως δεν κάνει;
-Ναι, να βάζεις, έτσι δεν θα χρειαστείς και αντιχλώριο.
-Αντί..τί;
-Αντιχλώριο, ένα υγρό που ρίχνουμε στο νερό για να εξουδετερώνει το χλώριο που έχει το νερό της βρύσης.
Κοίτα εξελίξεις, σκέφτηκα, ούτε που ήξερα ότι υπάρχουν τέτοια πράγματα. Εγώ τότε που είχα τον Ψαρούλη έβαζα σε μία λεκάνη το νερό από την προηγούμενη ημέρα για να φύγει το χλώριο και να πάρει θερμοκρασία δωματίου. Πάλι καλά, που το έκανα, ίσως γι'αυτό να έζησε τόσα χρόνια στη γυάλα.
Πήρα τροφή φυσικά, μία μικρή απόχη, ένα ενυδρειάκι-βαλιτσάκι για να τα μεταφέρω σπίτι και κράτησα σημειώσεις με τις οδηγίες για την φροντίδα τους. Χαρούμενη, επέστρεψα σπίτι και αφού τα τακτοποίησα στην γυάλα έκανα αναζήτηση στο ίντερνετ για να βρω πληροφορίες για τα χρυσόψαρα.
Και ευτυχώς για τα ψαράκια μου που έπεσα σε μία ιστοσελίδα αφιερωμένη στον υδάτινο κόσμο! Έμαθα κατόπιν εορτής ότι τα χρυσόψαρα δεν κάνει να ζούνε σε γυάλα, ότι το μέγεθός τους φτάνει τα 30 ή ακόμη και τα 40 εκατοστά και ότι για να είναι άνετα και ευτυχισμένα χρειάζονται, αν όχι λίμνη, τουλάχιστον ένα ενυδρείο.
Είχα λοιπόν 3 επιλογές:
1. Να τα αφήσω στην γυάλα καταδικάζοντάς τα σε μία βασανιστική ζωή ώστε στο τέλος να πεθάνουν από ασφυξία.
2. Να τα δώσω πίσω στο κατάστημα και αν θέλω οπωσδήποτε ψάρι να σκεφτώ ποιο θέλω και τι χρειάζεται.
3. Να τα κρατήσω και να τους προσφέρω μία όσο το δυνατόν καλύτερη ζωή σε ένα ενυδρείο στα μέτρα τους.
Εννοείται ότι επέλεξα να τα κρατήσω και να τα φροντίσω με υπευθυνότητα. Έτσι ανακάλυψα έναν όμορφο υδάτινο κόσμο, που με γοήτευσε και άρχισα να εξερευνώ τα μονοπάτια του. Το ταξίδι μόλις ξεκίνησε!
